نسل برتر
جمع دوستان.........به وبلاگ ما خوش اومدین.......نسل برتر
جمع دوستان.........به وبلاگ ما خوش اومدین.......دکتر مصدق
این شعر از دکتر حمید مصدق فرزند دکتر محمد مصدق بنیانگزار جبهه ملی ایران و ملی کننده ی صنعت نفت ایران است . به مناسبت ۲۹ اردیبهشت روز تولد و بزرگداشت دکتر محمد مصدق (که در رسانه های ایران نامی از آن برده نمی شود ) قسمتی از این شعر زیبا را به خامه می کشم تا همه بتوانند آنرا بخوانند .
مراسم بزرگداشت دکتر مصدق در باغش واقع در آبیک قزوین برگزار می شود. آرامگاه ابدی دکتر مصدق هم در همانجاست. هر چند نیروی انتظامی تدابیر سختی برای حضور کمتر مردم و ممنوعیت فیلمبرداری و عکسبرداری میبند ولی این مراسم هر سال با حضور گسترده ی مردم و اعضای جبهه ی ملی ایران برگزار می شود :
زمانی دور در ایرانشهر
همه در بیم
نفس در تنگنای سینه ها محبوس
همه خاموش
و هر فریاد در زنجیر
و پای آرزو در بند
هزار آهنگ و آوای خروشان بود و شب خاموش
فضای سینه از فریاد پر بود و لب خاموش
و باد سرد
چنان کولی و ولگرد
به هر خانه ، به هر کاشانه سر می کرد
و با خشمی خروشان
شعله ی روشنگر اندیشه را می کشت
شب تاریک را تاریکتر می کرد
....
در آن دوران
در ایرانشهر
همه روزش چو شبها تار
همه شبها ز غم سرشار
نه در روزش امیدی بود
نه شامش را سحرگاه سپیدی بود
نه یک دل در تمام شهر شادان بود
خوراک صبح و شام ماران دو کتف آژدهاک پیر
مدام از مغز سرهای جوانان
این جوانمردان ایران بود
جوانان را به سر شوری است طوفانزا
امید زندگی در دل
ز بند بندگی بیزار
و این را آژدهاک پیر می دانست
از این رو بیشتر بیم و هراسش از جوانان بود
....
لب هر در
به روی کوچه آهسته وا می شد
و از دهلیز قلب خانه ها با خوف
سراپا واژه ی انسان رها می شد
هزاران سایه ی کمرنگ
در یک کوچه با هم آشنا می شد
طنین می شد
صدا می شد
صدای بی صدایی بود و
فرمان اهورایی
....
....
به پا خیزید
کف دستانتان را قبضه ی شمشیر می باید
کماندارانتان را در کمانها تیر می باید
شما را عزمی اکنون راسخ و پیگیر می باید
شما را این زمان باید
دلی آگاه
همه با همدگر همراه
نترسیدن ز جان خویش
روان گشتن به زرم دشمن بد کیش
نهادن رو به سوی این دژ دیوان جان آزار
شکستن شیشه ی نیرنگ
بریدن شیشه ی تزویر
دریدن پرده ی پندار
اگر مردانه روی آرید و بردارید
از روی زمین از دشمنان آثار
شود بی شک
تن و جانتان ز بند بندگی آزاد
دلها شاد
تن از سستی رها سازید
روانها را به مهر اورمزد آشنا سازید
از آن ماست پیروزی
....
....
خدای عهد و پیمان میترا
پشت و پناهم باش
بر این عهد و بر این میثاق
گواهم باش
در این تاریک پر خوف و خطر
خورشید راهم باش
خدای عهد و پیمان میترا
دیر است اما زود
مگر سازیم بنیاد ستم نابود
به نیروی خرد از جای برخیزیم
و با دیو ستم آنسان در آوزیم
و بستیزیم
که تا از بن بنای آژدهاکی را بر اندازیم
به دست دوستان از پیکر دشمن
سر اندازیم
و طرحی نو در اندازیم
...
...
در آن شب از دل و از جان
به فرمان سپهسالار کاوه مردم ایران
ز دل راندند
نفاق بندگی و خسته جانی را
و بنشاندند
صفا و صلح و عیش و شادمانی را
نوازش داد باد صبح دم بر قله البرز
درفش کاویانی را ....
دکتر حمید مصدق
چکامه وطن
شبی دل بود و دلدار خردمند دل از دیدارِ دلبر شاد و خرسند
که با بانگ « بَنان » و نام ایـران دو چشمم شد زشور عشق، گریان
چو دلبر شور و اشک شوق را دید به شیرینی، زمن مستانه پرسید
بگو جانا که مفهوم « وطـن » چیست؟ که بی مهرش، دلی گر هست، دل نیست
به زیر « پـرچـم ایـران » نشستیم و در را جز به روی « عشق » بستیم
به یُـمـن عـشـق، دُر نـاب سُـفـتیم و در وصف « وطـن » این گونه گفتیم
وطـن، یعنی درختی ریشه در خاک اصـیل و سـالم و پـر بـهره و پـاک
وطـن، خـاکـی سـراسـر افـتـخار است که از «جمشید» و از «کِی» یادگار است
وطـن، یعنی نـژاد آریـایـی نـجـابت، مـهـرورزی، بـاصفایی
وطـن، یعنی سرودِ رقص و آتش به استقبال« نـوروزِ » فـره وش
وطـن، خاک « اشـو زرتـشـت » جاوید کـه دل را می بـرد تـا اوج خـورشـیـد
وطـن، یعنی « اوسـتـا » خواندن دل بـه آیـیـن « اهــورا » مـانـدن دل
وطـن، شوش و چغازنبیل و کارون ارس، زاینده رود و موج جیحون
وطـن، تیر و کمان « آرش » ماست سـیـاوش های غرق آتش ماست
وطـن، « فردوسی » و « شهنامه »ی اوست کـه ایـران زنـده از هنـگـامـه ی اوسـت
وطـن، آوای « رخش » و بانگ شبدیز خروش « رسـتـم » و گلبانگ پـرویـز
وطـن، چنگ است بر چنگ نکیسا سـرود بـاربـدهـا، خـسـروآسـا
وطـن، نقش و نگار تخت جمشید شـکـوه روزگـار تخت جمشید
وطـن، منشور آزادی کـورش شکوه جوشش خون سـیـاوش
وطـن، خرم زدین « بـابـک » پاک که رنگین شد زخونش چهره ی خاک
وطـن، « یعقوب لیث » آرَد پدیدار و یا « نـادر » شَـه پـیـروز افـشـار
وطـن، را لاله های سرنگون است زِیاد « آریوبرزن » غرق خون است
به یک روزش طلوع « مازیار » است دگر روزش « ابو مسلم » به کار است
وطـن، یعنی دو دست پینه بسته به پـای دار قالی ها نـشـسـتـه
وطـن، یعنی هنر، یعنی ظرافت نـقـوش فـرش، در اوج لطافت
وطـن، یعنی تفنگ بختیاری غـرور مـلـی و دشمن شـکاری
وطـن، یعنی « بلوچ و کردستان » با صلابت دلـی عـاشـق، نگـاهی با مـهـابـت
وطـن، یعنی خروش شروه خوانی زخـاک پـاک « مـیـهـن » دیـده بـانی
وطـن، یعنی بلندای دماوند زقهر مـلـتـش، ضحاک در بند
وطـن، یعنی « سهند » سرفرازی چنان « ستارخان »اش پاکبازی
وطـن، یعنی سخن، یعنی خراسان سـرای جاودان عشق و عرفان
وطـن، گل واژه های شعر خیام پیام پر فروغ پـیـر بـسـطـام
وطـن، یعنی « کمال الملک » و عطار یـکـی نـقـاش و آن یـک مـحو دیـدار
در این میهن دو سیمرغ است در سیر یکی « شهنامه » دیگر، منطق الطیر
یکی من را زِ هَر، من، می رهاند یکی دل را به دلـبر می رسـاند
وطـن، خون دل « عین القضات » است نیایش نامه ی « پـیـر هـرات » است
خراسان است و نسل سربداران زجان بگذشتگان در راه ایران
وطـن، یعنی « شفا »، « قانون »، اشارات خــرد بـنـشـسـتـه در قــلـب عــبـارات
نظامی خوش سرود آن پیر کامل « زمـین باشد تن و ایـرانِ ما دل »
وطـن، آوای جان شاعر ماست صدای تار « باباطاهر » ماست
اگر چه قلب طـاهـر را شکستند و دستش را به مکر و حیله بستند
ولی ماییم و شعر سبز دلدار دو بیت طاهر و هیهات بسیار
وطـن، یعنی « تو » و گنجینه راز تَـفَاُل از لـسـان الغیب شیراز
وطـن، دارد سرود « مثنوی » را زلال عـشـق پـاک مـعـنـوی را
تو دانی « مولوی » از عشق لبریز نشد جز با نگاه شمس تبریز
مرا نقش « وطـن » در جانِ جان است همان نقشی که در « نقش جهان » است
وطـن، یعنی سـرود مـهـربانی وطـن، یعنی درفش کاویانی
زعطر خاک میهن گر شوی مست کویر لوت ایران هم عزیز است
وطـن، « دارالفنون »، میرزاتقی خان شـهـیـد سـرفـراز فـیـن کـاشـان
وطـن، یعنی « بهارستان »، مصدق حـضـوری بی ریا چـون صبح صـادق
زخاک پاک ما « پـروین » بخیزد بهار ، آن یار مهر آیین، بخیزد
که از جان ناله با مرغ سحر کرد دل شـوریـده را زیـر وزبـر کرد
وطـن، یعنی صدای شعر « نیما طـنـیـن جـان فـزای مـوج دریا
وطـن، یعنی « خزر »، « صیاد »، جنگل « خلیج فارس »، « رقص نور »، « مشعل »
وطـن، یعنی « دیار عشق» و امید دیار ماندگار نـسـل خـورشـیـد
کنون ای « هم وطن »، ای جان جانان بیــا بـا مـا بـگـو پـایـنـده ایـران
شاهکاری از استاد بادکوبه ای
جایگاه زن در ایران باستان
زن در اوستا و همچنین در زبان سانسکریت به آشه بانو خوانده می شده که به معنی دارنده فروغ راستی و پارسایی است. که امروزه فقط بانو به معنی فروغ و روشنایی را بکار می بریم .
زن در ایران باستان مقامی بسیار والا و ارجمند داشته است. در دوران هخامنشیان زنان در کلیه امور همچون مردان به کار و پیشه مشغول بوده اند.
این را سنگ نوشته های گلی به اثبات می رساند . زنان در هنگام زایمان مرخصی با حقوق داشته اند وهمچنین پس از زایمان به آنان پاداش های گرانبها نیز داده می شد .
برخی از زنان در این سنگ نوشته ها معرفی شده اند که املاک وسیع و کارگاه های بزرگی داشته اند , همچنین در دوره هخامنشیان زنان می توانستند بدون هیچگونه دخالت شوهر در املاک و دارایی های خود هر گونه تصرفی که مایل بودند , بنمایند.
در ایران باستان , مقام زن در جامعه بسیار بالا بود و در بسیاری از شئون زندگی با مرد همکاری می کرد.
آنان می توانستند در سرودن یسنا و برگزاری مراسم دینی حتی با مردان شرکت کننده یا خود به انجام اینگونه کارها بپرداند .می توانستند در اوقات معینی به پاسداری آتش مقدس پرداخته و حتی به شغل وکالت و قضاوت مشغول شوند .
در شاهنامه و دیگر حماسه های باستانی این سرزمین , اسامی بسیاری از این زنان نامدار و پهلوان و میهن پرست و دیندار- که به واسطه کارهای مفید و نیکشان در گروه زنده و افراد جاوید در آمده اند - نام برده شده و بر روان فرهمند آنان درود فرستاده می شود .
در ایران باستان زنان همچون مردان می توانستند فنون نظامی را یاد بگیرند و حتی فرماندهی سپاهیان را بر عهده بگیرند.بانو آرتمیس که فرمانده سپاهیان ایران در برابر یونانیان بود ,گردآفرید که مرزدار ایران بود و در برابر سهراب صف آرایی کرد .
زیبایی تمدن ایران و فرهنگ انسانی اش در اینجا بیشتر آشکار می شود که زنی ایرانی دارای شخصیت حقوقی و برابر با مردان بوده و می توانسته به شغل وکالت دادگستری بپردازد و حتی بر مسند قضاوت بنیشیند .
این زیبایی تمدن دیدن چهره های درخشان از زنان ایرانی که بر جایگاه والای شاهنشاهی ایران تکیه زده اند نمایانتر می شود.چهره هایی همچون هما , آذرمیدخت , پوراندخت و دنیاک و نیز چهره های مشهوری که فرماندهی سپاهیان ایرانی را بر عهده داشته اند: همچون آرتمیس کردیه ،بانو گردآفرید و...نیز زنان سیاستمدار و دانشمندی که به تنهایی و یا دوش به دوش مردان خود ایستادند و از این سرزمین پاسداری کردند , زنانی چون آتوسا (همسر کورش بزرگ), شهربانواستر,شهربانوموزا , پروشات , آتوسا(همسر سیاستمدار و هوشمند اردشیر دوم), پانته آ , کتایون, سیندخت , فرنگیس , فرانک , شیرین , منیژه , ارنواز شهرناز, رودابه , تهمینه , پورچیستا.چیستا دختر کوچک آشوزرتشت
برای تکمیل اطلاعات و آشنایی با بسیاری از زنان مشهور تاریخ ایران به لینک زیر مراجعه کنید
پی نوشت : نوشته شده توسط دوست خوبم
یه اشتباه تو اسامی کردی. آتوسا دختر کورش کبیر و همسر داریوش بزرگ است. همسر کورش آناهیتا دختر یکی از سرداران بزرگ قوم پارس بود که از ترس آستیاک به پدر کورش پناهنده شد و بعدها به درخواست کورش و حمایت وی کارخانه اسلحه سازی راه اندازی کرد
تحقیق و بررسی درست یا غلط بودن این پست و پی نوشتش به عهده خودتان
درباره‌‌ی شاهنامه جلال خالقی مطلق
عطف به + توزیع شاهنامه خالقی مطلق در نمایشگاه کتاب
درباره‌‌ی شاهنامه جلال خالقی مطلق
بی‌گمان این ویرایش شاهنامه اگر بهترین نباشد از بهترین‌ها است. اما بد نیست بگویم این کتاب یک کتاب کاملا فنی است و توضیحات آن همه نسخه‌شناسیک است و بیشتر به کار اساتید نسخه‌شناس و اهل فن می‌آید. بهتر بود نسخه ای یک‌جلدی هم از این اثر ارجمند تهیه می‌شد که فاقد توضیحات فنی نسخه‌شناسی بود و مانند چاپ مسکو قابل استفاده برای همه‌ی دوست‌داران شاهنامه. اینگونه دیگر لازم نبود شخصی که فقط متن تصحیح شده‌ی شاهنامه را می‌جوید مجبور شود هزینه‌ی گزافی بابت توضیحاتی بدهد که به کارش نمی‌آید و از سویی مجبور باشد هشت جلد کتاب را در کتابخانه‌اش جای دهد. همچنین پر واضح است که خواندن یک جلد کتاب آراسته و خوش‌دست بسیار بهتر و آسانتر است از سرو کله زدن با هشت جلد کتاب حجیم. از سوی دیگر چنین کاری به نشر و گسترش شاهنامه‌خوانی نیز کمک میکند. من تعجب می کنم چرا تا کنون جناب خالقی مطلق چنین متن یک‌جلدی را در ایران روانه‌ی بازار کتاب نکرده است! (کورش ج)
نگاهی به ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد(فروغ فرخزاد)
بی تردید یکی از شاهکارهای شعر فروغ فرخزاد شعر ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد...از همین دفتر شعری است.در این شعر فروغ با مهارت عجیبی اوضاع اجتماعی مردم جامعه و سطح فکری آنها را به نمایش میکشد.حتی گاهی تونلی در تاریخ میزند و آنچه که میبیند به نمایش میکشد و ریشه یابی میکند.ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد آخرین دفتر شعر فروغ است.
و این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده زمین
و یاس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دستهای سیمانی.
زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
چهاربار نواخت
امروز روز اول دی ماه است
من راز فصل ها را میدانم
و حرف لحظه ها را می فهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک
خاک پذیرنده اشارتی است به آرامش
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت.
اگر بخواهیم به لحاظ ادبی و ریتمیک به بررسی این شعر بپردازیم در شگفت فرو میرویم.چه زیبا گذر زمان به نمایش کشیده شده است!تکرار چهار بار نواخت گویی انعکاس صدای نواخت ساعت زنگ داری را به تصویر میکشد.و چهار بار نشانی از فصل چهارم زمستان و روز نخست دی ماه است.با خواندن این قسمت از شعر یک بعداز ظهر غمگین و سرد یک روز زمستانی به نمایش در میاید.
به علاوه فروغ در این شعر به زیبایی اندوه ها ، تجربه ها ، و اندیشه هایی را که نتیجه اجتماع بر زندگی اوست به تصویر میکشد.به گونه ای که خواننده به راحتی میتواند کسالت و باز شدن چشم به روی حقایق را در فروغ ببیند.
در آستانه ی فصلی سرد
در محفل عزای آیینه ها
و اجتماع سوگوار تجربه های پریده رنگ
و این غروب بارور شده از دانش سکوت
چگونه میشود به آنکسی که میرود اینسان
صبور،
سنگین،
سرگردان،
فرمان ایست داد.
چگونه میشود به مرگ گفت که او زنده نیست،او هیچوقت زنده نبوده است.
فروغ از جامعه های سنتی و مردم کسالت بار و فرو رفته از ترس قیامت و گناهان بیزار بوده است.همیشه در تمامی اشعارش این موضوع را نمایش کشیده ولی در این شعر تمامی افکار پوچ مردم یک جامعه را وقتی که با اندیشه های ویران کننده و بازدارنده ی دینی مخلوط میشوند را به نمایش میکشد.فروغ از رکود فکری مردم عذاب می کشد و اندیشه های آنان را پیرامون پوچی گاهی به تمسخر میگیرد.
در کوچه باد می آید
این ابتدای ویرانیست
آن روز هم که دستهای تو ویران شدند باد می آمد
ستاره های عزیز
ستاره های مقوایی عزیز
وقتی در آسمان ، دروغ وزیدن میگیرد
دیگر چگونه میشود به سوره های رسولان سرشکسته پناه آورد؟
ما مثل مرده های هزاران هزار ساله به هم می رسیم و آنگاه خورشید بر تباهی اجساد ما قضاوت خواهد کرد
....
...
نگاه کن در اینجا
زمان چه وزنی دارد
و ماهیان چگونه گوشتهای مرا میجوند
چرا مرا همیشه در ته دریا نگاه میداری؟
فروغ همچنین ریاکاری مردم را میبیند و آن را درک میکند.ولی در باورش نمیگنجد چرا مردم و جامعه این قدر عجیبند؟پس تلاش میکند به جهان درون خویش پناه برد و بی تفاوت باشد.ولی مسلما این تلاش راه به جایی نمیبرد.چرا او خود نیز قسمتی از مردم است و با آنها زندگی میکند.پس مجبور میشود حقیقت را در یابد و بهت زده به آن خیره شود.در حالی که این حقیقت لحظه به لحظه بیش از پیش او را آزار می دهد.
سلام ای شب معصوم!
سلام ای شبی که چشم های گرگ های بیابان را
به حفره های استخوانی ایمان و اعتماد بدل می کنی
و در کنار جویبارهای تو ، ارواح بید ها
ارواح مهربان تبرها را می بویند
من از جهان بی تفاوتی فکر ها و حرف ها و صدا ها می آیم
و این جهان به لانه ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست
که همچنان که تو را می بوسند
در ذهن خود طناب دار تو را می بافند.
و در جایی دیگر :
انسان پوک
انسان پوک پر از اعتماد
نگاه کن که چشمهایش
چگونه وقت خیره شدن میدرند.
و در جایی دیگر:
نگاه کن که در اینجا
چگونه جان آنکسی که با کلام سخن گفت
و با نگاه نواخت
و با نوازش از رمیدن آرامید
به تیرهای توهم مصلوب گشته است.
و جای پنج شاخه ی انگشتهای تو
که مثل پنج حرف حقیقت بودند
چگونه روی گونه او مانده است.
فروغ فرخزاد در اشعارش به اندوه زاده شدن اشاره کرده است. در این شعر هم پوچی آفرینش را به خامه می آورد. او آفرینش انسان را زاده لذت دو انسان دیگر می دانند که رنج را برای زاده شده به ارمغان می آورد . ولی با تمامی این احوال او به دنبال جفتیست که گویی در آغاز آفرینشش قسمت او بوده و در میان کوچه پس کوچه های زندگی گم شده . او عشق پاک را می ستاید ولی به خوبی داند که تمامی این آرزو ها افسانه ای بیش نیست . به خوبی می داند که جفت اساتیری هرگز وجود نداشته به همین دلیل در آیینه رویاها خود را عروس این عشق می داند .
انگار مادرم گریسته بود آن شب
آن شب که من به درد رسیدم و نطفه شکل گرفت
آن شب که من عروس خوشه های اقاقی شدم
آن شب که اصفهان پر از طنین کاشی آبی بود ،
و آن کسی که نیمه من بود ، به درون نطفه ی من باز گشته بود
و در آیینه می دیدمش ،
که مثل آیینه پاکیزه بود و روشن بود
و ناگهان صدایم کرد
و من عروس خوشه های اقاقی شدم ...
آنچه که از سخنان مادر و اطرافیان فروغ فرخزاد برداشت می شود ، این است که او از مرگ خویش با خبر بوده است . شاید یکی از دلایل اینکه مرگ او را مشکوک به خودکشی می دانند همین دیدگاه و همین شعر باشد . مادر فروغ در سرد سبز می گوید : فروغ لبهایم را بوسید و رفت . من دیدم لبهایش سرد است . شنیده بودم کسی که بخواهد بمیرد لبهایش سرد می شود و تمام تنم لرزید . به دنبالش دویدم و گفتم : فروغ جون تو رو خدا مواظب باش . او خندید و گفت : مامان هر چی بخواد بشه میشه . سوار ماشین شد و گاز داد و رفت . رفت که رفت .
این بیتها و بی تناسبی ظاهریشان با سه مصراع آخر نشان می دهد که فروغ با در انتظار مرگ به امید تحولی شیرین نشسته است . این تحول مانند کودکی پاک است .
آیا دوباره گیسوانم را در باد شانه خواهم زد؟
آیا دوباره باغچه ها را بنفشه خواهم کاشت ؟
و شمعدانی ها را در آسمان پشت پنجره خواهم گذاشت ؟
آیا دوباره روی لیوانها خواهم رقصید؟
آیا دوباره زنگ در مرا به سوی انتظار صدا خواهد برد؟
به مادرم گفتم : (( دیگر تمام شد ))
گفتم : (( همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق می افتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم . ))
فروغ می دانند که مردمان روزگار تنها به عشق کاغذی و پوچ دل خوش دارند و خود را کشته شده ی این عشق ها و در واقع این مردم می داند . به همین دلیل زنده بودن خویش مرگ می انگارد . می داند که او جوان مرگ این زندگی واهی و خیالیست .
من از کجا می آیم ؟
من از کجا می آیم ؟
که اینچنین به بوی شب آغشته ام ؟
هنوز خاک مزارش تازه ست
مزار آن دو دست سبز جوان را می گویم ...
چه مهربان بودی ای یار ، ای یگانه ترین یار
چه مهربان بودی وقتی دروغ می گفتی
چه مهربان بودی وقتی که پلک های آیینه را می بستی
و چلچراغ ها را از ساقه های سیمی می چیدی
و در سیاهی ظالم مرا بسوی چراگاه عشق می بردی
تا آن بخار گیج که دنباله ی حریق عطش بود بر چمن خواب می نشست .
فروغ از اینکه مردمان و اطرافیانش اینقدر در منطق های بی منطقی و دروغین غرقند عذاب می کشد وگویی آنها را نمی شناسد و از اینکه خود نیز مانند مردم می شود اندوهگین است و از خود بیزاری می جوید .
این کیست این کسی که روی جاده ی ابدیت
به سوی لحظه ی توحید می رود
و ساعت همیشگیش را با منطق ریاضی تفریق و تفرقه های کوک می کند .
این کیست این کسی که بانگ خروسان را
آغاز قلب روز نمی داند
آغاز بوی ناشتایی می داند
این کیست این کسی که تاج عشق به سر دارد
و در میان جامه های عروسی پوسیده است .
همانگونه که فروغ در اشعار دیگرش به قانون طبیعت اعتراض دارد این شعر را هم از کنایه به ناعدالتی ها خالی نگذاشته است . پیش از گفته بودیم که فروغ در عین نارضایتی از مردم دلش به حال آنها می سوزد . روی اعتراض فروغ بیش از مردم با آفرینش و خداست.
پس آفتاب سرانجام
در یک زمان واحد
بر هر دو قطب ناامید نتابید.
تو از طنین کاشی آبی تهی شدی .
شاید یکی از زیباترین قسمتهای اشعار فروغ همین قسمت زیر باشد . فروغ در اینجا به روشنی علت مرگ خویش را بیان می دارد . این قسمت از شعر که پایان ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد است دربرگیرنده ی نکات بسیاری از راز درون اوست . او می داند که پس از مرگش نامش باقی خواهد ماند . و از تحول مرگ خرسند است . راز زندگی او در این شعر که یکی از طولانی ترین اشعار فروغ است پیداست . در واقع فروغ خود را با مرگ خویش زنده می کند و زندگان را مرده می پندارد .
جنازه های خوشبخت
جنازه های ملول
جنازه های ساکت و متفکر
جنازه های خوش برخورد ، خوش پوش ، خوش خوراک
در ایستگاهای وقت معین
و در زمینه ی مشکوک نورهای موقت
و شهوت خرید میوه های فاسد بیهودگی...
آه ،
چه مردمانی در چار راهها نگران حوادثند
و این صدای سوت های توقف
در لحظه ای که باید ، باید ، باید
مردی به زیر چرخ های زمانه له شود
مردی که از کنار درختان خیس می گذرد ...
من از کجا می آیم ؟
به مادرم گفتم : (( دیگر تمام شد ))
گفتم : (( همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق می افتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم . ))
سلام ای غرابت تنهایی
اتاق را به تو تسلیم می کنم
چراکه ابرهای تیره همیشه
پیغمبران آیه های تازه ی تطهیرند
و در شهادت یک شمع
راز منوری است که آن را
آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب می داند .
ایمان بیاوریم
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
ایمان بیاوریم به ویرانه های باغهای تخیل
به داس های واژگون شده ی بیکار
به دانه های زندانی .
نگاه کن که چه برفی می بارد...
شاید حقیقت آن دو دست جوان بود ، آن دو دست جوان
که زیر بارش یک ریز برف مدفون شد
و سال دیگر ، وقتی بهار
با آسمان پشت پنجره همخوابه می شود
و در تنش فوران می کنند
فواره های سبز ساقه های سبکبار
شکوفه خواهد داد ای یار ای یگانه ترین یار
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ...
همانگونه که دیدیم فروغ مرگ را به ابرهایی که زندگی و پاکیزگی می بخشند تشبیه می کند اگر چه ممکن است این ابرها زشت و سیاه به نظر آیند . او دانه ی زندانیست که می بارد و آزاد می شود . او می داند که شعرش چون شکوفه های درخت نوباری می روید .