نسل برتر

جمع دوستان.........به وبلاگ ما خوش اومدین.......

نسل برتر

جمع دوستان.........به وبلاگ ما خوش اومدین.......

من چه حالی بودم


بعداز آن دعوت زیبا به ملاقات خودت

من چه حالی بودم!
خبر دعوت دیدارت چونکه از راه رسید
پلک دل باز پرید
من سراسیمه به دل بانگ زدم
آفرین قلب صبور
زود برخیز عزیز
جامه تنگ در آر
وسراپا به سپیدی تو درآ.
وبه چشمم گفتم:
باورت می شود ای چشم به ره مانده خیس؟
که پس از این همه مدت ز تو دعوت شده است!
چشم خندید و به اشک گفت برو
بعداز این دعوت زیبا به ملاقات نگاه.
و به دستان رهایم گفتم:
کف بر هم بزنید
هر چه غم بود گذشت.
دیگر اندیشه لرزش به خود راه مده!
وقت ان است که آن دست محبت ز تو یادی بکند
خاطرم راگفتم:
زودتر راه بیفت
هر چه باشد بلد راه تویی.
ما که یک عمر در این خانه نشستیم تو تنها رفتی
بغض در راه گلو گفت:
مرحمت کم نشود
گوییا بامن بنشسته دگر کاری نیست.
جای ماندن چو دگر نیست از این جا بروم
پنجه از مو بدرآورده به آن شانه زدم
و به لبها گفتم:
خنده ات را بردار
دست در دست تبسم بگذار
و نبینم دیگر
که تو برچیده و خاموش به کنجی باشی
مژده دادم به نگاهم گفتم:
نذر دیدار قبول افتادست
ومبارک بادت
وصل تو با برق نگاه
و تپش های دلم را گفتم:
اندکی آهسته
آبرویم نبری
پایکوبی ز چه برپا کردی
نفسم را گفتم:
جان من تو دگر بند نیا
اشک شوقی آمد
تاری جام دو چشمم بگرفت
و به پلکم فرمود:
همچو دستمال حریر بنشان برق نگاه
پای در راه شدم
دل به عقلم می گفت:
من نگفتم به تو آخر که سحر خواهد شد
هی تو اندیشیدی که چه باید بکنی
من به تو می گفتم: او مرا خواهد خواند
و مرا خواهد دید
عقل به آرامی گفت:
من چه می دانستم
من گمان می کردم
دیدنش ممکن نیست
و نمی دانستم
بین من با دل او صحبت صد پیوند است
سینه فریاد
حرف از غصه و اندیشه بس است
به ملاقات بیندیش و نشاط
آخر ای پای عزیز
قدمت را قربان
تندتر راه برو
طاقتم طاق شده
چشمم برق می زد /اشک بر گونه نوازش می کرد/لب به لبخند تبسم میکرد /دست بر هم میخورد
مرغ قلبم با شوق سر به دیوار قفس می کوبید
عقل شرمنده به آرامی گفت:
راه را گم نکنید
خاطرم خنده به لب گفت نترس
نگران هیچ مباش
سفر منزل دوست کار هر روز من است
عقل پرسید :؟
دست خالی که بد است
کاشکی...
سینه خندید و بگفت:
دست خالی ز چه روی !؟
این همه هدیه کجا چیزی نیست!
چشم را گریه شوق
قلب را عشق بزرگ
روح را شوق وصال
لب پر از ذکر حبیب
خاطر آکنده یاد

چکامه وطن

 

شبی دل بود و دلدار خردمند                    دل از دیدارِ دلبر شاد و خرسند

که با بانگ « بَنان » و نام  ایـران                 دو چشمم شد زشور عشق،  گریان

چو دلبر شور و اشک شوق را دید                  به شیرینی، زمن مستانه پرسید

بگو جانا که مفهوم « وطـن » چیست؟                   که بی مهرش، دلی گر هست، دل نیست

به زیر « پـرچـم ایـران » نشستیم                  و در را جز به روی « عشق » بستیم

به یُـمـن عـشـق، دُر نـاب سُـفـتیم                   و در وصف « وطـن » این گونه گفتیم

وطـن، یعنی درختی ریشه در خاک                  اصـیل و سـالم و پـر بـهره و پـاک

وطـن، خـاکـی سـراسـر افـتـخار است                   که از «جمشید» و از «کِی» یادگار است

وطـن، یعنی نـژاد  آریـایـی                    نـجـابت، مـهـرورزی، بـاصفایی

وطـن، یعنی سرودِ رقص و آتش                           به استقبال« نـوروزِ » فـره وش

وطـن، خاک « اشـو زرتـشـت » جاوید           کـه دل را می بـرد تـا اوج خـورشـیـد

وطـن، یعنی « اوسـتـا » خواندن دل               بـه آیـیـن « اهــورا » مـانـدن دل

وطـن، شوش و چغازنبیل و کارون               ارس، زاینده رود و موج جیحون

وطـن، تیر و کمان « آرش » ماست                 سـیـاوش های غرق آتش ماست

وطـن، « فردوسی » و « شهنامه »ی اوست                 کـه ایـران زنـده از هنـگـامـه ی اوسـت

وطـن، آوای « رخش » و بانگ  شبدیز                 خروش « رسـتـم » و گلبانگ  پـرویـز

وطـن، چنگ است بر چنگ نکیسا                  سـرود بـاربـدهـا، خـسـروآسـا

وطـن، نقش و نگار تخت جمشید                   شـکـوه روزگـار  تخت جمشید

وطـن، منشور آزادی  کـورش                شکوه جوشش خون  سـیـاوش

وطـن، خرم زدین « بـابـک » پاک                 که رنگین شد زخونش چهره ی خاک

وطـن، « یعقوب لیث » آرَد پدیدار                  و یا « نـادر » شَـه پـیـروز افـشـار

وطـن، را لاله های سرنگون است                   زِیاد « آریوبرزن » غرق خون است

به یک روزش طلوع « مازیار » است                   دگر روزش « ابو مسلم » به کار است

وطـن، یعنی دو دست پینه بسته                    به پـای دار قالی ها نـشـسـتـه

وطـن، یعنی هنر، یعنی ظرافت                    نـقـوش فـرش، در اوج لطافت

وطـن، یعنی تفنگ  بختیاری               غـرور مـلـی و دشمن شـکاری

وطـن، یعنی « بلوچ  و کردستان » با صلابت                 دلـی عـاشـق، نگـاهی با مـهـابـت

وطـن، یعنی خروش  شروه خوانی                     زخـاک پـاک « مـیـهـن » دیـده بـانی

وطـن، یعنی بلندای  دماوند                   زقهر مـلـتـش، ضحاک در بند

وطـن، یعنی « سهند » سرفرازی                   چنان « ستارخان »اش پاکبازی

وطـن، یعنی سخن، یعنی خراسان                  سـرای جاودان عشق و عرفان

وطـن، گل واژه های شعر  خیام                    پیام پر فروغ  پـیـر بـسـطـام

وطـن، یعنی « کمال الملک » و  عطار                  یـکـی نـقـاش و آن یـک مـحو دیـدار

در این میهن دو سیمرغ است در سیر                یکی « شهنامه » دیگر،  منطق الطیر 

یکی من را زِ هَر، من، می رهاند                     یکی دل را به دلـبر می رسـاند

وطـن، خون دل « عین القضات » است                نیایش نامه ی « پـیـر هـرات » است

خراسان است و نسل سربداران                    زجان بگذشتگان در راه ایران

وطـن، یعنی « شفا »، « قانون »،  اشارات               خــرد بـنـشـسـتـه در قــلـب عــبـارات

 نظامی  خوش سرود آن پیر کامل                 « زمـین باشد تن و ایـرانِ ما دل »

وطـن، آوای جان شاعر ماست                   صدای تار « باباطاهر » ماست

اگر چه قلب طـاهـر را شکستند                  و دستش را به مکر و حیله بستند

ولی ماییم و شعر سبز دلدار                    دو بیت طاهر و هیهات بسیار

وطـن، یعنی « تو » و گنجینه راز              تَـفَاُل از  لـسـان الغیب شیراز

وطـن، دارد سرود « مثنوی » را                 زلال عـشـق پـاک مـعـنـوی را

تو دانی « مولوی » از عشق لبریز                   نشد جز با نگاه  شمس تبریز

مرا نقش « وطـن » در جانِ جان است                   همان نقشی که در « نقش جهان » است

وطـن، یعنی سـرود مـهـربانی                 وطـن، یعنی  درفش کاویانی

زعطر خاک میهن گر شوی مست               کویر لوت  ایران هم عزیز است

وطـن، « دارالفنون »،  میرزاتقی خان           شـهـیـد سـرفـراز  فـیـن کـاشـان

وطـن، یعنی « بهارستان »،  مصدق               حـضـوری بی ریا چـون صبح صـادق

زخاک پاک ما « پـروین » بخیزد                     بهار ، آن یار مهر آیین، بخیزد

که از جان ناله با مرغ سحر کرد                    دل شـوریـده را زیـر وزبـر کرد

وطـن، یعنی صدای شعر « نیما                     طـنـیـن جـان فـزای مـوج دریا

وطـن، یعنی « خزر »، « صیاد »، جنگل                   « خلیج فارس »، « رقص نور »، « مشعل »

وطـن، یعنی « دیار عشق» و امید                     دیار ماندگار نـسـل خـورشـیـد

کنون ای « هم وطن »، ای جان جانان                  بیــا بـا مـا بـگـو پـایـنـده ایـران

شاهکاری از استاد بادکوبه ای